Dichters begrijpen dat zonder de dood, het leven geen waarde heeft. Zonder de dood zijn er geen wijze lessen, zonder de dood is er geen duisternis waarin de diamant kan glinsteren.
In culturen zoals in India en bij de Maya’s, wordt serieus aandacht geschonken aan het rad van leven én dood. Daar omhelst Vrouwe Dood de stervenden, verlicht ze hun pijn, schenkt ze hen troost. Men zegt dat ze het kinderhoofd met het hoofd naar beneden draait, zodat het geboren kan worden. Men zegt dat zij de handen van de vroedvrouw leidt, de melk doet toeschieten in de moederborst en troost brengt aan allen die in eenzaamheid huilen. Zij die haar kennen, spreken geen kwaad over haar, maar respecteren haar edelmoedigheid en haar wijze lessen.
Veel van onze kennis over het principe van Leven-Dood-Leven is negatief beïnvloed door onze angst voor de dood. De man met de zeis is voor velen een schrikbeeld. Het archetype van de kracht van Leven-Dood-Leven stoot op deze manier af. Daardoor is ons vermogen om ons naar de cycli van Leven-Dood-Leven te voegen, nogal zwak. Het is niet zo dat deze krachten ons iets aandoen. Nee, deze krachten maken deel uit van onze eigen natuur, een innerlijke kompas dat de passen kent van leven en dood, en opgebouwd is uit die delen van onszelf die weten wanneer iets kan en moet worden geboren en wanneer het moet sterven. Dit kompas is een leermeester van wie we veel kunnen opsteken, als we haar ritme maar leren volgen.
Zou het dan waar kunnen zijn dat Vrouwe Dood liefdevol is en dat het leven zich met haar hulp kan vernieuwen? Dat ze troost en het leven terug neemt in haar schoot, zodat het opnieuw geboren kan worden?
Archetypisch is het principe van Leven-Dood-Leven een belangrijk element van volken die dicht bij de natuur leven. In mythen en sagen over de hele wereld wordt de dood gepersonaliseerd als Dama de la Muerte, Vrouwe Dood, Coatlicue, Hel, Berchta,
Ku’an Yin, Baba Jaga, de Vrouw in het wit, Barmhartige Nachtschade en als een groep vrouwen, door de Grieken Graeae genoemd, de Grijze Vrouwen.
Wie hen heeft leren kennen en door hen ingewijd is kent geen angst voor Vrouwe Dood.
(vrije vertaling van Skelettevrouw, uit De ontembare vrouw van Clarissa Pinkola Estes)
Spreekt op deze manier naar de dood kijken je aan?
Lees of koop dan het boek De weg tussen leven en dood van Immia Schellevis.
https://www.immetplek.nl/bestel-boek/ Prachtig!